Yvon (62) stopt op 31 juli met haar werkzaamheden bij de Benu-apotheek in ons dorp. Na 43 jaar apotheek-assistente te zijn geweest, houdt zij het voor gezien. “Ik moet nog even aan het idee wennen, maar binnenkort is het dus zover. Van mijn arbeidzame leven heb ik per 1 juli aanstaande 40 jaar in Wervershoof gewerkt. Twee bijzondere datums in één maand dus.”
Yvon is opgegroeid in Zwaagdijk-Oost. In een tuindersgezin met drie zoons en drie dochters is zij de vijfde telg. Ze is dus uit de klei getrokken en leert al snel aan te pakken in de tulpen, aardappelen en diverse groentesoorten. Zij omschrijft zichzelf als een moeilijke puber voor haar docenten van de MAVO St. Augustinus. Zij is daarna te jong voor vervolgopleidingen, zodat zij nog een jaar naar de INAS gaat. “Ik wilde in ieder geval een baan in de zorg. Aad Goossens, decaan van de mavo, heeft het zaadje voor mijn latere werk in de apotheek geplant. “Je houdt van planten, je hebt biologie en scheikunde, dus waarom niet?”, hield hij mij voor. Ik volgde de tweejarige opleiding voor apothekersassistente in Haarlem en Alkmaar en deed mijn stage bij de apotheek in Stede Broec. Een moeilijke opleiding met heel veel stof. Op één na zakte iedereen, maar het herexamen ging goed. De opleiding werd daarna een driejarige opleiding, twee was gewoon te kort.”
In 1982 gaat zij samenwonen met Dick Laan en komt zij naar Wervershoof. “Ik had niet zoveel spullen en heb alles op de fiets verhuist. Elk ritje naar Wervershoof nam ik iets mee.” In 1983 begint Yvon als apotheekassistentie bij dokter Manshande in Wognum. Drie jaar later stapt zij over naar dokter Kreutzer aan de Raiffeisenlaan in ons dorp. In 1990 wordt de praktijk overgenomen door dokter Stam. De huisartsen zijn allen apotheekhoudende huisartsen. Dat verandert in 2000 wanneer die apotheken worden overgenomen door één openbare apotheek van Mediq, nu Benu. “Na al die jaren kreeg ik te maken met een nieuwe uitdaging. Eerst moest ik een keuze maken tussen apotheek- en doktersassistente. Mijn hart lag bij het eerste, dus die keuze was snel gemaakt. De apotheek was toen nog in het winkelcentrum. Het was erg wennen. Ik kwam terecht in een team en werkte niet meer als enige. Ook voor de patiënten was dat vreemd. In het begin vroegen de patiënten van Stam nog naar mij. “Die moet ik hebben”, was het dan. Ik was immers hun apotheek-assistente. Na vijftien jaar ging alles naar het medisch centrum aan de Olympiaweg.”
Er is in die 40 jaar natuurlijk veel veranderd. In de apotheek van de huisarts deed men veel zelf. “Vroeger werd er veel gedaan door de huisarts en de assistente zelf. Het bereiden van medicijnen, capsules maken en poeders vouwen waren een aantal van die werkzaamheden, die nog handmatig gingen. Nu wordt er veel aangeleverd. Alles gaat ook papierloos. De recepten, aangeleverd door de huisartsen, de ziekenhuizen, de tandartsen en GGZ, komen digitaal binnen. Het voordeel is dat je geen doktershandschriften meer hoeft te lezen. Naast de apotheek in Wervershoof verzorgen wij de recepten voor vier andere uitdeelpunten. Het is best wel druk. Onze apotheek is ook een verkooppunt voor allerlei medische middelen. Ik moest weer aan de studie en nog vaak een training volgen om bij te blijven. Ik heb me laten specialiseren in luchtwegen en diabetes.”
En nu is het bijna voorbij. “Ja, weet je, ik heb laatst voor het eerst in mijn leven zelfs gestaakt voor verbetering van onze CAO, al heb ik daar zelf niet veel meer aan. Maar goed, ik kijk terug op een prachtige periode waarin ik met veel plezier heb gewerkt. Ik ben ook blij, dat ik nog een maandje mag werken in de verbouwde apotheek. Ik zal het contact met de patiënten en cliënten erg missen, ik doe graag baliewerk. De verwerking van moeilijke recepten geven mij veel voldoening, vooral wanneer deze slecht te verkrijgen zijn”.
“Ik heb genoeg te doen. Ik doe vrijwilligerswerk bij de molen, Dijkpop en de Muzikale Wandeling. Ik wil groenten gaan kweken, meer lezen, veel blijven sporten en op reis. Maar vooral vaker naar Den Bosch en Denemarken, naar onze zoons Steven en Matthijs, hun vrouwen, onze twee kleinkinderen en twee bonuskleinkinderen. Zij wonen dus niet om de hoek.”
Gerard Bot
