Vandaag liep ik een beetje achter de feiten aan. Net een beetje. Als vanouds achter de feiten aan. Lekker eigenlijk. Als je er net een beetje achteraan loopt zit je misschien wel meer in het moment. Kun je een beetje rossen. En niet te veel denken.
Begon met een opnameklusje. Even tussendoor. Mooi als dat vandaag even kan, vond ik zelf. Daarna nog wat voorbereiden voor opnames vanavond. Er waait nog iemand aan voor een bakkie en om kwart voor zes nog even snel naar ‘t Keetje in Lutjebroek. Dat had iets eerder gekund, maar de toon was gezet. Achter de feiten aan. Even een kleinigheidje halen voor een vriendin. En dat kun je daar best halen. Mag ik ook graag doen. Ik reed eerder al een keer weg bij ‘t Keetje dat ik dacht aan een gesprek met mijn oom. Sinterklaas zijn, dit doen. De hele dag mensen blij maken. Hoe mooi is dat. Maar ja, dan kom je onderaan de streep zeker niet uit.
Het is tegen één als ik de feiten achter mij aan krijg. Een politieauto. We kwamen elkaar tegen naast van Rooijen en even later zie ik in mijn spiegels aan het begin van de Simon Koopmanstraat twee lichten verschijnen. Ik reed eerder weg bij de studio en dacht dat het zo’n storm niet zou lopen. “Ach joh, die zijn al thuis.” Geen verklaring ingevuld, die ik als ZZP’er zelf in kan vullen. Ik word nu op de feiten gedrukt. Op een beleefde manier. Door twee agentes. En ik ben ook beleefd. Van mijn oude diesel hoef ik het niet te hebben denk ik. Er zijn verhalen over John Bonham (drummer Led Zeppelin) dat hij werd aangehouden voor een behoorlijke snelheid. Hij begon enthousiast te vertellen over de motor en ze staan daarna onder de motorkap te kijken. Ze lachen nog wat en hij kon z’n weg weer vervolgen. Ik bood nog aan mijn gitaren die achterin lagen te laten zien, dat ik echt uit de studio kwam, maar dat geloofden ze wel. Ik kom weg met een waarschuwing. Daar ben ik dan wel weer blij om.
