Ik word zo vaak gevraagd naar onze optredens, dat ik er toch maar weer een artikel aan waag. 16 en 17 mei zijn er drie optredens in De Schoof geweest. De eerste keer is eigenlijk bedoeld voor de generale repetitie, maar door de overweldigende belangstelling is het een echt concert geworden. Here we go.
Onder het intro van Jukebox begeven wij ons naar onze podiumplekken. Ik ben best wel gespannen. Pal voor me, op de eerste rij zitten Monique en mijn kinderen en hun partners, op de tweede rij mijn vijf zussen en hun aanhang en schuin voor mij zitten Arnold en Vera Mühren. Hoezo spanning opbouwen?
Het eerste liedje loopt meteen al goed. De spanning valt weg. Ik heb de eer om tijdens het concert acht keer iets te zeggen uit de Catshistorie. Onder andere over Why, over de andere hits, over hun vijf levens en een item over Cees Veerman, over wie ik zeg dat hij ondergewaardeerd is geweest. Het arrangement van Lea is geweldig en we brengen dit op ons best. Arnold is zichtbaar geroerd over zijn muziekstuk. Tussen de liedjes door zijn er filmpjes met Catsherinneringen van een aantal koorleden. Het is voor een Catsfan natuurlijk niet vol te houden om niet te mogen meezingen, daarom zijn er een aantal meezingliedjes, waarbij de songtekst op het scherm is te zien.
Tijdens het meezingen van Let’s dance dans ik (nou ja, dans) met de dirigente voor het podium. Nu pas zie ik pas hoe geweldig mooi zo’n koor overkomt. Dat enthousiasme, die blije gezichten, die kleding, man man, wat voel ik een power in mijn donder opkomen. Prachtig. En daarna weer het podium op. Dat voelt wel lekker hoor wanneer zoveel mensen meezingen. Ik begin die artiesten wel een beetje te begrijpen. En wat ook zo mooi is. Mijn kinderen, geen Catsfans, zingen de liedjes ook uit volle borst mee. Heb ik ze dat in ieder geval meegegeven, nu mijn kleinkinderen nog!
Zeven koorleden zingen solostukken. De uithaal van ‘And still love tomorrow’ blijft bij de meesten wel hangen. Als afsluiter brengen wij The best years of my life, voor mijzelf ons mooiste liedje met prachtige solozang (niet van mij).
Het echte sluitstuk is The end of the show, waarbij iedereen weer mee mag doen. Aan het eind daarvan gaan wij onder luid applaus het podium af. But it’s ooo-ooo-ooo-ver now’.
Na afloop komt Arnold in onze kleedruimte om zijn waardering uit te spreken. “Ik had helemaal geen idee van wat ik kon verwachten, maar dit overtreft alles. Zulke mooie arrangementen en zo geweldig door jullie gebracht. Dank daarvoor.” Nou, dat klinkt voor ons wel lekker, hoor.
Zaterdag verlopen de concerten ook weer goed, er zijn een paar aanpassingen ten opzichte van de dag ervoor. Aan het eind van de concerten spreekt onze leidster dankwoorden uit aan iedereen die erbij betrokken is geweest. Na het laatste concert wordt zij toegesproken door een koorlid en uit dank krijgt zij iets van ons aangeboden. Met nog een aantal koorleden zing ik voor haar een dankliedje, op de melodie van Timemachine, door ons omgedoopt tot Sijmmachine. Met de klemtoon op de S, want dat was tijdens de liedjes bijna een doodzonde, een scherpe S, nu mag het en doen we het extra.
Na de concerten is het even nagenieten met een drankje. We voelen ons overdonderd door de warme positieven reacties.
De dag erna lopen we door de tijdelijke muziekbuurt ons dorp, de muzikale wandeling. Het is bijzonder aangenaam om opnieuw enthousiaste dorpsgenoten over de concerten te horen.
Dat is nog niet alles. Op 23 mei staan wij in het voorprogramma van The Cats Aglow in de Parkschouwburg in Hoorn. We zingen Lea, Marian en What is the world coming to. Een kort maar weergaloos optreden. Ik wil, we willen, daarna het liefst ons hele repertoire aan het publiek laten horen, maar ja, Cats Aglow staat ook te popelen en daar komt men eigenlijk voor. Maar de beloning is groot met hun optreden, prachtig. En natuurlijk kunnen we het niet nalaten om de hele avond stil te blijven. Zoals ik al eerder schreef, met The Catsmuziek wil elke vezel in je lijf meezingen.
Sta ik zomaar in het Park! Een half jaar geleden had ik nog nul ervaring met zingen. Bijzonder hoor. Hoe een initiatief om met een koortje voor wat familie op een zondagmiddag in mei Catsliedjes te zingen, kan uitlopen tot een groot koor met vier succesvolle optredens. Maar nu is het over en uit. We komen nog één keer bij elkaar om de registratie van Lau en Margriet te zien én te horen. This must be the end of the show, I hate to see you go, but enzovoorts.
Oh ja, ik sta inmiddels weer met beide benen op de grond, hoor.
Gerard Bot
