27 februari 2020 “Vrouwen Samen Verder “ te Hauwert.
Om 19.30 uur zit de zaal van ons dorpshuis al aardig vol. 60 dames zijn aanwezig om te luisteren naar de presentatie van Abdullah. Het ruikt heerlijk in de zaal, er zijn voor ons Arabische hapjes gemaakt door Sona, de moeder van Abdullah.
Maar eerst beginnen we met het welkomstwoord van Marijke. Jos van Norden die al ruim 25 jaar lid is, krijgt nog een presentje als dankbaarheid hiervoor. Ook is er vanavond heerlijke koek van ons lid Josien Bakker, zij is al meer dan 60 jaar lid en ook ruim 60 jaar getrouwd. Willy van de reiscommissie vertelt ons dat wij 16 mei samen naar Elburg kunnen gaan, om daar te genieten van de zandsculpturen en een vaartocht op het Veluwemeer. Volgende keer kunnen wij ons hiervoor opgeven. Voor de chocola- avond in april moeten wij ons nu opgeven. Dit kan ook telefonisch of per mail bij een van de bestuursleden.
Na dit welkomstwoord en de informatie voor de leden, kan Abdullah beginnen met zijn presentatie.
Hij vertelt ons dat hij ruim 3,5 jaar geleden in Nederland is komen wonen. Omdat in 2015 de oorlog begon in Syrië, was het voor hem en voor zijn familie niet veilig meer om daar te wonen. Hij en zijn broer zijn samen naar Nederland gekomen, later heeft zijn moeder zich bij hun gevoegd. De reis was niet gemakkelijk. In 2015 zijn ze vertrokken met de auto naar Libanon, door naar Turkije en met de boot naar Griekenland. Opgepropt met 45 mensen in een kleine boot (we zien de beelden), met de vrouwen en kinderen in het midden en de mannen en jongens aan de buitenkant. Ze betaalden voor deze overtocht 2000 dollar per persoon en toen ze in Griekenland waren hadden ze geen geld meer. Na meer dan 12 uur lopen, op de grond slapen onderweg, zijn ze toch geholpen en in Kroatië aangekomen. Daar moesten ze in een rij door de kou verder lopen en konden ze later door naar Duitsland en zo weer verder met de trein naar Nederland. Samen zijn ze 20 dagen onderweg geweest. In Nederland kwamen ze in Zuid Holland in het asielzoekerscentrum en door naar Ter Apel. Later nog in verschillende sporthallen. Uiteindelijk na een lange en moeizame reis is hij in Grootebroek terecht gekomen. Zijn moeder is een paar jaar later gekomen in het kader van gezinshereniging.
Dan is het Pauze
en staat het heerlijke eten klaar Hra bi isbou en Muschan. Het eerste gerecht is vegetarisch; een combinatie van pasta, groente, koriander, granaatappelzaadjes en andere kruiden. Muschan is een soort wrap met kip en nog meer groente en kruiden. Daarnaast is er nog eigengemaakte sap van een soort dadels en van iets wat naar mango smaakt. Iedereen zit lekker te smikkelen en Sona kijkt trots toe hoe wij genieten van haar eten en drinken.
Na de pauze zien wij een film over het leven in Syrië voor de oorlog en het geweld waarmee die oorlog begint. De film is duidelijk, sfeervol uitgebeeld, maar ook hard en confronterend, we zijn er stil van en het is meteen duidelijk voor ons waarom vluchten geen keuze is! Abdullah zou nooit terug willen, hij gelooft niet meer in de vrede, er is teveel verdeeldheid tussen de mensen, er is teveel haat.
Er komen een paar vragen en Abdullah beantwoordt ze allemaal. Een vraag waarom hij voor Nederland heeft gekozen. Dit omdat zijn familie met bloemen werkte en Nederland heeft ook veel met bloemen, denk aan de tulpen. Ook omdat in Nederland na 1,5 jaar je moeder mag komen en dit is in vergelijking met andere landen, best snel. En in Nederland wordt er voor je gezorgd. Het is niet warm, want hij houdt niet van het warme klimaat.
Abdullah vindt het fijn om in Grootebroek te wonen, de mensen zijn open en zijn school in Amsterdam (mbo richting Mode), stage bij C& A en zijn baan in Beverwijk (parfum verkopen) daar heeft hij plezier in. Inburgeren is moeilijk voor hem, maar dat gaat vast wel lukken.
We eindigen nog even met een Arabische dans, veel handenwerk en verlaten met wisselende indrukken deze informatieve presentatie van Abdullah die al behoorlijk ingeburgerd is vinden wij.
