De zevende editie van de Muzikale Wandeling in ons dorp is wederom een prachtig evenement gebleken. Het beloofde mooie weer blijft uit, maar het enthousiasme is er bij muzikanten en wandelaars niet minder om. Voor mij is het een aparte ervaring om dit evenement vanuit de rolstoel te beleven. Een ongeluk van een paar weken geleden belet het lopen en zorgt ervoor dat deze rollend wordt afgelegd.
Andere dingen vallen op. Bijvoorbeeld dat iedereen mij een mooi plek gunt, vaak op de eerste rij. Fietsen en borden belemmeren de doorgang en de steeg bij de familie Heddes is best smal. Ik heb een prachtig zicht op de dames en heren van zangkoor 5 voor 6. Mooie liedjes van weleer, waarbij ik me op dit moment wel erg verbonden voel met Swimming into deep water. Het is een muzikale wandeling, dus word ik door Monique verder gerold. In de koude noordelijke wind komen wij onder de warme klanken van Westenwind van Theo en Margret bij de familie Boos. Er volgen meer mooie Nederlandse liedjes. Ook hier is de tuin ingericht om het de bezoekers zo geriefelijk mogelijk te maken, onder het genot van een drankje uiteraard. Bij Nicolette Swart speelt Bottle up and go, een driemanschap met onvervalste bluegrass, althans, daar schaar ik het onder. De bassist weet uit een oud 1-snarig muziekinstrument nog een goede bas te halen.
Een fraai bandje, dat de aanwezigen bij hun optreden betrekt. Wanneer je wordt voort geduwd is oversteken wel even wennen, je hebt daar zelf namelijk geen vat op. Zo ook bij de korte oversteek naar de familie Steltenpool. Singer-songwriter Nienke Staal speelt daar in een prieeltje midden in het groen van de tuin. Het ziet er mooi uit. Even mooi is de stem van de zangeres, die eigen werk ten gehore brengt.
We steken weer over naar het nieuwe fraaie onderkomen van de familie Kaarsemaker. Achter in het land spelen de leerlingen van muziekschool De Vuurvogel en Ton Boon. De wind steekt op en de muziekbladen van de fluitisten blijven niet liggen. Geen nood, gewoon een paar meter achteruit onder een overkapping verder gaan. Hele andere muziek weer: drie dames met een dwarsfluit die onder andere Het Zwanenmeer spelen. Na hun optreden weer verder. Gras is trouwens geen prettige ondergrond met de rolstoel. Van de Cavern club in Liverpool naar de tuin van de familie Laan. Twee prachtige locaties binnen een week voor Anfoy met Ierse folkmuziek, puur en zuiver. Wat toch een pracht die diversiteit aan muziek.
Weer verder. Er zijn bij al die huizen trouwens heel wat verhogingen te overbruggen, hebben wij normaal geen erg in. After work bij de familie de Boer is een vijftal collegae, dat het gewoon leuk vindt om muziek te brengen. Jongelui met lekker frisse muziek, geweldige zang én eigen nummers. Een goede ontwikkeling in ons dorp met al die bands en hun eigen muziek. Onderweg is het gezellig druk en vertel ik wel honderd keer waarom ik zo’n mooi roze onderbeen heb. Obstakels zijn er ook. Bij de volgende tuin moeten we via wat drempels naar een overvolle tuin en zien wij er maar vanaf. Helaas kunnen wij niet bij alle bands kijken. Wij eindigen bij de familie de Beer, waar ik een prachtige plek heb om van Wingspan te genieten. Een mooie afsluiter met muziek van een van mijn favorieten, Paul McCartney en zijn Wings. In tegenstelling tot andere jaren ga ik dit jaar niet napraten in Het Café.
Ik kijk met veel plezier terug op de uurtjes van de Muzikale Wandeling. Zo’n mooie mix van muziek in al die tuinen, waar iedereen van harte welkom is.
Een aparte ervaring om dit met een rolstoel te beleven. Ook dat ik contant omhoog kijk naar mensen die halfgebogen naar mij toestaan. Wat zit je toch laag in een rolstoel! Je bent ook afhankelijk en beperkt. Ik besef deze weken vaak dat er velen zijn, die dat elke dag hebben. Ik krijg nog meer respect voor hen.
Tekst: Gerard Bot
Fotografie: Anja & Gerard Fotografie
