Het is 25 juni 1942. De bemanning van een Whitley BD201 bommenwerper stijgt om 22.54 uur op vanaf Abbington, Engeland. De bestemming is Bremen, Duitsland. Zij werpen hun bommen af en keren terug. Op 26 juni 1942 om 02.56 uur wordt het toestel door een Duits vliegtuig uit de lucht geschoten.
Het toestel stort neer op het land van de familie Simon Beemsterboer en spat in drie stukken uiteen. Vlak daarvoor verlaten de vijf bemanningsleden met parachute hun vliegtuig. Eén van hen wordt in de lucht doodgeschoten. De andere vier komen aan de grond. Zij worden later krijgsgevangen genomen en overleven de oorlog. Eén van hen is John Glover Moriarty (23), die zijn eerste vlucht beleefde.
In Skriemer 26 staat een door Petra Koomen geschreven artikel over de crash. Zij schrijft een vervolg op een artikel dat haar vader Piet Koomen over gecrashte vliegtuigen schreef in Skriemer 9. Twee interessante verhalen uit het oorlogsverleden van ons dorp. Petra heeft voor haar artikel veel onderzoek gedaan en in haar speurtocht komt zij in contact met Jaap Beemsterboer van de Dorpsstraat. Als klein jongetje loopt Jaap aan de hand van zijn vader Simon mee naar het vliegtuig. In Skriemer 26 gaat hij daarop in en vertelt onder andere over de radiozender die zij wisten te bemachtigen.
Petra gaat diep op de zaak in en wil in contact komen met de familie van de bemanningsleden. Dat lukt haar na veel brieven en mails. Het weekend van 10 tot 12 oktober 2025 telt voor haar drie bijzondere dagen: de vijf kinderen van Moriarty en hun aanhang zijn in Wervershoof. Met ondersteuning van de Stichting Oud-Wervershoof wordt een mooi programma gemaakt, waarbij uiteraard de plaatsen van de crash worden bezocht, op zaterdag 11 oktober.
De zaterdag begint in ’t Fortuin waar behalve de acht familieleden van Moriarty ook familieleden van de onlangs overleden Jaap Beemsterboer en andere betrokkenen aanwezig zijn. Om 11.00 uur opent Gidus van de Swaluw namens de Stichting Oud-Wervershoof het programma en benoemt hij onder andere de werkzaamheden van zijn stichting en de betrokkenheid die zij met het oorlogsverleden heeft. Burgemeester M. Pijl memoreert de oorlogstijd en de gecrashte vliegtuigen in ons dorp en omgeving. Over de mannen die in een tijd van hoop en angst strijden voor vrede en vrijheid. Vrijheid die helemaal niet vanzelfsprekend is en hij verwijst naar de toestand in de wereld op dit moment. Jan Bakker herinnert zich nog de brokstukken van het gecrashte vliegtuig. Samen met zijn oudere broer voer hij al kloetend naar de plek waar iets gebeurd zou zijn. Hij herinnert de vele vliegtuigen die in de oorlog over ons dorp vlogen, in totale donkerte op weg naar de vijand. Nog steeds denkt hij daaraan terug wanneer meerdere vliegtuigen over ons dorp vliegen.
Hij probeert zich in te leven in de gevoelens van de piloten. Helaas is het niet maar alleen herinnering en vergelijkt hij waarschuwend het jaar 1939 met 2025.
Petra Koomen vertelt over haar zoektocht naar de nabestaanden van de gecrashte vliegtuigen. Deze dag is voor haar een afsluiting van hetgeen zij en haar vader onderzocht hebben, vooral nu er familie uit Engeland over is.
Zoon Simon Moriarty sluit het binnengedeelte af. Hij begon in 2010 met een onderzoek naar de crash en schreef daar een boeiend boek over.
Vervolg op pagina 6
Niet alleen over de crash, ook over de gevangenschap en de persoon John Glover Moriarty. Moriarty overleed in 1985 op 68- jarige leeftijd. Hij werd op latere leeftijd depressief (soort van PTTS) en om zijn vader beter te begrijpen beet Simon zich vast in het verhaal van zijn vader.
Met een truck van het Oorlogsmuseum Medemblik rijdt het gezelschap naar twee plekken die ons herinneren aan de crash. De eerste is bij de bekende herdenkingspaal met het rode vliegtuigje aan de Driehuizen waar het middenstuk van het vliegtuig belandde. De tweede is de plek waar de cockpit, waarin Moriarty zich bevond, belandde. Een emotioneel samenzijn, waarbij de familie Moriarty uit handen van Simone Beemsterboer als symbool van herinnering een klein deeltje van het gecrashte vliegtuig en een paar hulzen overhandigd krijgt. Het kleinood wordt als zeer waardevol in ontvangst genomen en de dankbaarheid is groot. Zij overhandigt ook een kaart met een tekst van Simone. Simon leest dat met emotie voor en weet de aanwezigen daarbij te raken met de mooie woorden van Simone. De crash heeft Simone en haar familie nooit losgelaten. “Mijn familie is er altijd wel mee bezig geweest. Daarom was het voor mij ook belangrijk hierbij aanwezig te zijn. Er is altijd verbondenheid met de nabestaanden van de bemanning geweest. Het is een mooie manier om dit nu in aanwezigheid van familieleden op deze plek af te sluiten. Dat doet me goed.”
Een bijzondere gebeurtenis in ons dorp, waarbij ik namens de Binding aanwezig mocht zijn. Een mooi initiatief van Petra Koomen, die ik bij deze hartelijk wil danken.
Gerard Bot
