De wereld staat op zijn kop. Dat is universeel wanneer je een dierbare verliest, ongeacht de oorzaak van het overlijden. Verdriet, verbazing, boosheid, maar ook opluchting en dankbaarheid zijn emoties die elkaar afwisselen. Een mooi afscheid helpt bij het rouwproces. Een afscheid dat past bij de wensen van de overledene en dat invulling krijgt van nabestaanden die elkaar nabij staan en steunen. En juist dat wordt hevig verstoord door de Corona. Afscheid nemen gaat volgens wetten en regels, afscheid op afstand. Ook in onze dorpen krijgen we ermee te maken. Een uitvaart vol beperkingen. Hoe werkt dat en hoe voelt dat? De familie van de onlangs overleden Arnold Valent deelt hun persoonlijke verhaal. Waarvoor groot respect en dank.

Het verhaal van Arnold en Heidi Valent over het afscheid van hun vader en schoonvader Arnold.

Net als ieder ander kregen wij te maken met de maatregelen rondom het Coronavirus. Als we net gewend waren aan een aanpassing kwam er al weer een nieuwe bij. Voor onze ouders en ons best heftig.

Tot oktober woonden ze nog heel tevreden samen aan de Kaagweg, maar de gezondheid van onze mam zorgde voor een acute ziekenhuisopname, waardoor onze pap onverwachts snel moest worden opgenomen in een verzorgingstehuis. Vanwege zijn Alzheimer kon hij helaas niet meer alleen wonen, maar hier was hij het niet mee eens.
Het tehuis wat meteen beschikbaar was lag in Den Helder. Wat was het moeilijk om hem daar naar toe te brengen. Daar zat hij, helemaal alleen. En zo ver weg…
Onze mam werd in die tijd geopereerd en het herstel duurde heel lang. In november kon onze pap naar een verzorgingstehuis in Wervershoof. Dat was al een hele opluchting. We gingen geregeld een koppie doen en hebben het 60-jarig huwelijksfeest in het ziekenhuis gevierd in plaats van in ‘t Fortuin.

Toen kwam Corona en werden de maatregelen strenger.

Arnold: “Op zondag 15 maart wilde ik met Annemiek op bezoek bij mijn vader, maar er mocht nog maar 1 bezoeker naar binnen. Dat viel tegen en toen ben ik alleen gegaan. Annemiek ging maar naar het ziekenhuis in Hoorn, want daar lag mijn moeder nog steeds herstellende na de zoveelste heupoperatie. Ook daar mocht maar 1 bezoeker langs komen en zo hebben we ze toch allebei kunnen bezoeken. Achteraf is dit mijn laatste bezoek aan hem geweest en dat heb ik helemaal niet bewust mee gemaakt. Ik heb geen knuffel gegeven, maar zoals ik altijd deed… gewoon een hand. ‘De mazzel hè Pa, hou je taai!’”

Heidie: “19 maart 2020 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Dit is namelijk de dag dat ik nu pas besef, dat ik mijn lieve vadertje voor het laatst een dikke knuffel en kus heb gegeven. Onze pap die altijd heel positief in het leven stond. Hij had Alzheimer, maar vond dat hij het niet had. ‘Wie zegt dat ik dat heb’, zei hij altijd. Ik vond het best moeilijk. Mijn pap die ongewild in het verzorgingstehuis zat, omdat onze mam al heel lang in ziekenhuis en herstelafdelingen zat. Zij kon niet meer voor hem zorgen, en wij ook niet, hoe erg dit ook was. Maar tot die donderdag 19 maart konden wij het als gezin allemaal nog goed handelen. Toen kwam de lockdown. Onze pap ging het dapper tegemoet en zei: ‘het is zoals het is, ik ga mijzelf opsluiten op mijn kamer, zodat het virus niet in mijn kamer komt.’ Hij was ook heel streng, want de gangdeur moest dicht blijven.

Maandag 13 april 2020, 2e Paasdag staat voor altijd in onze moeders geheugen gegrift.

Dit is namelijk de dag dat onze ouders elkaar voor het laatst hebben gezien, op gepaste afstand met medewerking van betrokken ambulancebroeders. Zaterdag 18 april 2020 worden we gebeld, dat onze pap moet worden opgenomen in het ziekenhuis. Ze denken aan een infarct, maar ook aan Corona. Nee, dit gaat ons niet gebeuren hopen we nog. Maar helaas, maandag 20 april komt de uitslag, pap is positief getest op Corona. Wat een schrik!

Arnold: “Omdat mijn vader in eerste instantie niet de Corona-symptomen (hoge koorts en benauwdheid) had, dacht ik dat hij dit wel zou overleven. We konden nog bellen met behulp van een verpleegster en toen was hij zoals altijd nuchter over de situatie en besefte zeker niet dat hij heel ziek was. Maar tijdens een gesprek kwam hij vermoeid en wat verward over.

Ik besefte toen dat hij zieker was dan ik dacht.

Later konden we beeldbellen en dat was schrikken. Ik zag toen iemand die echt ziek was, het was eigenlijk mijn vader niet meer… Moeilijk dat je dan niet fysiek naar hem toe kan. Maar we wisten allemaal dat het nu eenmaal zo was.”

Heidie: “Zaterdag 2 mei 2020 staat heel diep in onze geheugens gegrift. Dit is de dag dat onze lieve vader overlijdt aan de gevolgen van Corona. En dan komen het regelen, en de zorgen of onze moeder wel uit het revalidatiecentrum mag en bij onze pap mag om afscheid te nemen. Hier krijgen we medewerking in en zo kan mijn moeder toch afscheid nemen van haar geliefde man. Vanaf het uitvaartcentrum hebben we een laatste eerbetoon gebracht aan het ouderlijk huis aan de Kaagweg, waar mijn ouders zo vele jaren gelukkig zijn geweest.

Alles gaat anders in deze bijzondere tijd: Bij de crematie mogen maar 28 personen zijn (personeel moet je mee rekenen) en er is geen ruimte voor een condoleance.
Zo hadden we het afscheid nooit bedacht. Het is heel moeilijk om een keuze te maken in de mensen die je wilt uitnodigen. Je wilt in deze tijd juist je verhaal delen met dierbaren.
Wat we ook moeilijk vonden was de beperkte tijd die we kregen rondom de crematie. Heel kort van tevoren mocht de kleine groep elkaar van afstand begroeten. Geen knuffel… geen handdruk. Dat gaat zó tegen je gevoel in. Nog erger was het na afloop. Geen samenzijn, geen koffie/thee-moment, geen mooie herinneringen ophalen met elkaar… maar binnen 10 minuten zorgen dat je het parkeerterrein van het crematorium verlaten hebt. We konden nog een coffee to go regelen voor de gasten en hebben als eerbetoon aan onze lieve pap alle genodigden een flesje Wervershover slokkie mee gegeven. Zodat ze thuis konden proosten op onze pap.

Onze mam zat al weer in de taxi richting verzorgingstehuis. Helemaal alleen… Voor haar is deze tijd zeer verdrietig en zeer zwaar, dit omdat zij direct na de crematieplechtigheid ook nog twee weken in quarantaine moest op haar kamer. Alleen omdat zij bij het afscheid van haar man en onze ontzettend lieve vader wilde zijn. Heel onwerkelijk en niet te bevatten.

Gelukkig zijn wij als gezin heel hecht en hebben wij er samen iets prachtigs van gemaakt, zodat onze pap een prachtige uitvaart heeft gehad vol mooie herinneringen, foto’s en anekdotes. Wij hebben deze tijd als een roller coaster beleefd en willen ons verhaal graag met iedereen delen. Ondanks deze moeilijke tijd willen we iedereen bedanken die aan ons heeft gedacht d.m.v. kaart, berichtje en de vele mooie bloemen. Het heeft ons troost gegeven.

Vriendelijke groet, Arnold en Heidie Valent

Vorig artikelOp vakantie in Coronatijd oproep: waar ga jij naar toe deze zomer?
Volgend artikelDrukkerij de Letter en Romy creëren unieke wenskaarten