Zondag 14 april, Het Jura gebergte. Eigenlijk was het vorige bericht in de Binding over mijn voettocht naar Rome een week te vroeg geplaatst. Er stond toch echt dat ik per 1 april zou vertrekken. Maar als ik de week ervoor mensen tegenkwam in Wervershoof, dan was het van :”je ginge toch loupe” of: “ben je nag niet weg”.
Ik ben dus op 1 april vertrokken naar Limburg waar ik een paar kennissen heb opgezocht. Op 5 april ben ik echt gestart vanuit Besançon in Frankrijk. Vanaf hier zou het 60 dagen wandelen zijn naar Rome.
Inmiddels ben ik 10 dagen onderweg en over het Franse en Zwitsere Jura gebergte getrokken. Eigenlijk ben ik ongetraind aan deze tocht begonnen en het was ZWAAR in de bergen. Maar het afzien en de kwaaltjes en pijntjes beginnen te wennen net als de rugzak van 10 kilo. Enorme klims en afdalingen heb ik achter de rug en het was niet zonder gevaar.
Op dag 3 moest ik gedwongen door een ravijn waar ik maar met moeite uit vandaan ben gekomen. Ik zie mezelf nog vastgrijpen aan een boomwortel terwijl de wandelstokken bijna de afgrond in gingen. Of die keer dat er boven me een valse herdershond opdoemde die me wilde bespringen. En als je denkt dat je ergens helemaal alleen bent dan komt er een fietser de helling afgedaald en kun je elkaar nog maar net ontwijken.
Ik ben nog geen enkele medewandelaar tegengekomen en het is best eenzaam. Maar de natuur maakt zo ontzettend veel goed, net als de spaarzame contacten onderweg. En als ik dan in het dure Zwitserland zomaar een biertje krijg aangeboden van het hotel omdat ik “de eenzame pelgrim” ben, dan krijg ik tranen in mijn ogen. Net als het feit dat ik na 10 dagen en 250 km nog geen enkele blessure heb opgelopen en ik mezelf gezegend voel met zulke sterke benen.
M’n vader zei vroeger altijd al dat ik een engelbewaarder heb. Dat moet wel zo zijn want een ongeluk zit in een heel klein hoekje en ik ben nog steeds ongedeerd. Nog 50 dagen te gaan en de Alpen staan voor de deur.
Petra Koomen
Voor wie me wil wil volgen:
