Maandag 25 januari 2021. Wij zijn in Bathmen. Mijn schoonvader overlijdt. Hij is na 93 jaar gewoon op. Hij heeft een vervelende tijd achter de rug. Er is opluchting en verdriet. De huisarts komt en constateert de dood. Ik bel met de uitvaartzorg. Ze komen, maar het kan anderhalf uur duren. Het is druk door corona. Maar wanneer men komt gaat dat uiterst netjes. Niet veel later ligt hij keurig opgebaard op een bed.
De volgende dag komt iemand van de uitvaartzorg. Samen met mijn schoonmoeder en haar twee dochters worden afspraken gemaakt. Mijn zwager en ik mogen niet aansluiten. De rouwkaart, de kist, het vervoer en de crematie. Het is erg druk en de crematie kan pas een week later plaats vinden. Het is toch wat, overlijden in coronatijd. Maar dat is niet alles. De maatregelen van de regering beperken ons behoorlijk. Er mag geen condoleance worden gehouden en per dag mag slechts één persoon op bezoek komen. Nou, dat is met de kinderen en kleinkinderen al niet te doen, met andere woorden: er mag verder niemand op bezoek komen. Een stille week van wachten lijkt het te worden.
Er is genoeg te doen, u weet het waarschijnlijk allemaal wel. Bloemen, een fotopresentatie, een woordje voorbereiden, het afscheid op een goede manier verzorgen, er komt van alles bij kijken. Woensdagavond gaan we even terug naar Wervershoof. De zus van Monique en haar man blijven bij mijn schoonmoeder. Vrijdag keren wij weer terug, wéér over de Houtribdijk, heel wat keren bereden de laatste weken.
Vader ligt er nog mooi bij. De kaarten zijn verstuurd, de advertentie staat in de Stentor, het regionale dagblad, links onderaan. De eerste deelnemingen komen binnen. Bloemstukjes van familie en vrienden worden gebracht. Heel veel kaarten, bezoek mag immers niet. Dat mis je wel. Ik heb eerder ervaren, dat dát juist erg mooi is. Maar nu niet. De familie en kennissen van mijn schoonouders durven ook niet vanwege het virus. Zo gaan de dagen stilletjes voorbij. Vader is omringd door prachtige bloemstukken.
Maar een week is lang. Zaterdag wordt hij in de kist opgebaard. Hij ligt er in de bloemenzee toch nog mooi bij.
Maandag nemen we op een mooie wijze afscheid van hem tijdens een plechtigheid in het crematorium. Er mag maar een klein aantal mensen aanwezig zijn. Zijn gezin, zijn broer en zus en goede vrienden zijn aanwezig. Enkele afzeggingen uit angst voor het virus. Logisch en begrijpelijk, want uiteraard zijn er veel uit zijn kring in de kwetsbare groep. Wij zijn blij, dat we zo afscheid kunnen nemen. Met mooie woorden, eigen zang en een aantal liedjes. Het is intiemer en tijdens mijn woordje krijg ik evengoed een brok in mijn keel.
In de aula is er koffie en een broodje. Alles op gepaste afstand en volgens de maatregelen. Mijn schoonmoeder gaat zelf rond om de condoleances in ontvangst te nemen, ook een regel in coronatijd.
De plechtigheid is te volgen via een livestream. Opvallend veel mensen kijken er naar, waaronder mijn moeder. Mooi, dat je zo toch getuige kunt zijn. Wij kijken het later terug. Prachtig.
De livestream is ook geweldig voor de familie in Duitsland. Zij mogen niet naar Nederland komen. Zij mogen ook niet eens in huis komen en overnachten is ook niet mogelijk. Zij kunnen dus geen afscheid nemen van hun broer, zwager en oom en ook geen steun zijn voor mijn schoonmoeder. Dankzij de livestream zijn zij er toch bij.
Thuis gekomen is het vreemd, vader is er niet meer. We zijn maar met een paar en maken ons die dag toch nog net even schuldig aan de meer dan één persoon in huis. Al snel is dat over. Daar zitten we dan. De postbode heeft een groot aantal kaarten gebracht. Dat gaat maar door. Erg mooi. Mijn schoonmoeder is verrast en haalt er steun uit. Ik blijf nog een paar dagen bij haar.
Een bijzondere tijd achter de rug. Hij was al een tijdje ziek. We zijn in het ziekenhuis geweest. Er is thuiszorg geweest. Hun technische dienst was bij ons. De huisartsen en de uitvaartzorg ook uiteraard. Wat een fantastische mensen, zonder uitzondering. Ja, zij doen natuurlijk gewoon hun werk. Maar de wijze waarop heeft indruk op mij gemaakt. Dat maakte het fantastisch. Ondanks enorme drukte was er tijd, rust, empathie. Je voelde je gesteund. Je kon dag en nacht bellen. Men kwam naast de afspraken ook wel langs om even te zien of alles wel goed ging. Zo betrokken. Ik weet dat het niet altijd goed gaat in de zorg. Dat kan ook niet, nergens gaat alles goed, maar we mogen best trots op onze zorg zijn.
Afscheid nemen in coronatijd is anders, heel anders.
Gerard Bot
